Η αντιπροσωπεία (αποστολή) της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αλγερία με επικεφαλής της την κα Μπαεζ οργάνωσε ένα συνέδριο στο Αλγέρι με θέμα τον «Διαπολιτισμικό διάλογο και τον ρόλο του συγγραφέα στην προώθηση της διαφορετικότητας». Προσκεκλημένοι ήταν πεζογράφοι και ποιητές από δέκα ευρωπαϊκές χώρες που είτε ενσωμάτωσαν στα έργα τους τον σφυγμό του σύγχρονου αραβικού κόσμου, είτε έδειξαν έμπρακτα την ευνοϊκή τους στήριξη προς την αραβική υπόθεση.
Είχα την τύχη να με επιλέξουν ως ελληνίδα εκπρόσωπο, και μόλις μου έκαναν την πρόταση μέσω της πρεσβείας μας στο Αλγέρι τη δέχτηκα αμέσως. Δε θα σας μιλήσω για τα πρακτικά του συνεδρίου, ούτε για τα παραλειπόμενά του , γιατί κι αυτό, όπως τα περισσότερα συνέδρια στα οποία συμμετείχα τον τελευταίο καιρό, ήταν άρτια οργανωμένο με ενδιαφέρουσες εισηγήσεις. Αν και οι περισσότερες πήγαζαν μάλλον από προσωπικές εμπειρίες των ομιλητών στις λιγότερο ευνοημένες χώρες της Βορείου και όχι μόνο Αφρικής, και όχι τη λογοτεχνική συνδιαλλαγή τους με τον αραβικό κόσμο. `Αλλωστε ακούστηκαν και μάλλον συμβατικές απόψεις και ιδέες, για τη σύγκλιση των νοοτροπιών των εθνών κλπ. Θα σας μιλήσω λοιπόν για την αίσθηση που αποκόμισα ενώ βρισκόμουν στο Αλγέρι, παρότι εξαιτίας του συνεδρίου και της κατάστασης που κυριαρχεί ακόμα εκεί δεν κατάφερα να το γυρίσω όπως θα ήθελα, κάτι που το θέλει αμέσως ο κάθε ταξιδιώτης που αντικρίζει την πόλη από μακριά.
Το Αλγέρι είναι μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις, μια πόλη ακατέργαστα όμορφη αφού ο τουρισμός δεν την έχει αγγίξει ακόμα. Κτισμένη πάνω σε ένα λόφο, βουνό όπως το ονομάζουν οι κάτοικοι του, ο περιηγητής έχει τη αίσθηση οτι την ανεβοκατεβαίνει όπως ένα τραινάκι του τσίρκου, Όχι τόσο από τις απότομες σε κάποια σημεία της ανηφοριές, όσο από την ποικιλομορφία του πλήθους που περιδιαβαίνει τους δρόμους της, όπου συναντάς μελαψούς Βέρβερους με γοητευτικά χαρακτηριστικά, ξανθούς απογόνους της φυλής των Καμπυλ, μελαχρινές καλλονές -λες και βγήκαν από τα παραμυθια της Χαλιμας, κι άλλες με λυτά ως τους ώμους μαλλιά και άλλες με μαντίλες, μακριά πολύχρωμα φορέματα αλλά και τζινς με αθλητικά παπούτσια ! Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτή την πόλη ως αραβοποιημένη ευρωπαική ή αραβική που εξευρωπαϊστηκε. Και ενώ εκ πρώτης όψεως μοιάζει μια πόλη ήρεμη και σίγουρη για τον εαυτό της, μια πόλη που κατάφερε να βρει τους ρυθμούς της μετά τα τυφλά χτυπήματα των ισλαμιστών που πλήγωσαν βαθιά την αξιοπρέπεια του λαού της, αν περπατήσει κανείς στους δρόμους της καταλαβαίνει αμέσως πως υπάρχει ακόμα διάχυτη η αίσθηση του φόβου και πως οι πληγές δεν έχουν ακόμα εντελώς επουλωθεί. Αλλά το πιο παράδοξο είναι πως ενώ οι κάτοικοι κουβαλούν ακόμα τις φρικτές μνήμες από τη γαλλική κατοχή, επιμένουν να μιλούν τη γαλλική γλώσσα και πολλοί από αυτούς να ενστερνίζονται πολλές από τις συνήθεις των γάλλων στη καθημερινή τους ζωή. Παρόλα αυτά και ενώ διακρίνει κανείς καθαρά τα ίχνη μιας αμυδρής καχυποψίας στο βλέμμα τους, κατάφεραν να ξεπεράσουν τις όποιες επιφυλάξεις τους και να μας υποδεχτούν με τα καλύτερα, λαμπερά τους χαμόγελα.
Λόγω της καταγωγής μου, καθώς εκπροσωπούσα εκεί την Ελλάδα, με καλωσόρισαν ιδιαίτερα θερμά και η θερμή αυτή υποδοχή είχε τη συνέχειά της στον τρόπο που με αντιμετώπισε ο αλγερινός τύπος. Ήταν φανερό πως με ένιωσαν δική τους καθώς πέρα από την αραβική γλώσσα που τη μιλώ πολύ καλά, σαν δεύτερη μητρική μου, η Ελλάδα είναι μια χώρα που για αυτούς διαθέτει καλοσύνη ανεξικακία και κατανόηση. Σκέφτηκα πως ίσως έχουν υπερτιμήσει τα θετικά μας, επηρεασμένοι από την ιστορία και την τουριστική μας εικόνα, αλλά χάρηκα ιδιαίτερα που ήμουν στο επίκεντρο αυτής της σύναξης κάτι που δεν διέφυγε φυσικά της προσοχής και των άλλων συνέδρων . Στο Αλγέρι είχα επίσης την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τους ευρωπαίους συνεδρους που γράφουν για τη διαφορετικότητα των χωρών και έχουν ως αντικείμενό τους το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ευρώπης. Υπήρξε μάλιστα μια αμοιβαία υπόσχεση ότι θα εργαζόμαστε από κοινού για ζητήματα σχετικά με τον διαπολιτισμικό διάλογο. Από όλους ωστόσο ξεχώρισα τον πρώην αναπληρωτή υπουργό για τις ίσες ευκαιρίες στη Γαλλία επί διακυβέρνησης Βελπέν κ. Αζουζ Αγκάκ, έναν γάλλο αλγερινής καταγωγής . Έναν άνθρωπο με βαθιά παιδεία και αξιόλογο συγγραφικό έργο, όχι μόνο στη λογοτεχνία της χώρας του, αλλά και στους τομείς τις οικονομίας και της κοινωνιολογίας
Τέλος, τη σύντομη αυτή περιήγηση μου θα ήθελα να την κλείσω απευθύνοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πρέσβη της Ελλάδος στην Αλγερία κ. Μούτσογλου και τον πρόξενο κ.Λούζη για την πολύτιμη βοήθεια τους αλλά και μια ευχή. Η εντύπωση που έχουν ακόμα για μας ,ότι δηλαδή είμαστε χώρα ίσων ευκαιριών, δίκαιης μεταχείρησης των ξένων, τόπος φιλοξενίας και εγκαρδιότητας, όλα αυτά να επαληθευύονται και στην καθημερινή πράξη.
