Στις 23 Φεβρουαρίου, στο πολύ φιλόξενο χωρο του Public, τρεις συγγραφείς:Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αμάντα Μιχαλοπούλου και Πέρσα Κουμούτση συναντήθηκαν με τον δημοσιογράφο Γιάννη Μπασκόζο, διευθυντή του λογοτεχνικού περιοδικού "Διαβάζω" για να μιλήσουν για το θέμα της "Διπλής Πολιτισμικής Ταυτότητας" στη λογοτεχνία.
Με αφορμή τη συνάντησή μας αυτή και τα όσα ειπώθηκαν, σας παραθέτω κάποιες από τις απόψεις μου.
Η ανάγκη διαλόγου, επικοινωνίας και γενικότερα ενός "ανοίγματος" προς ένα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά διαφορετικού "άλλου " από εμάς, παρότι υπήρξε πάντα θέμα μεγάλης σημασίας στην ανθρώπινη ιστορία, τα τελευταία χρόνια γίνεται παντού επιτακτική. Η μαζική μετανάστευση των πληθυσμών από τις λιγότερο προνομιούχες χώρες της Ασίας και της Αφρικής στις πιο προνομιακές της Ευρώπης, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής έχουν μετατρέψει τις περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδίως στις αστικές περιοχές, σε πολυπολιτισμικές, πολυθρησκευτικές και πολυφυλετικές κοινωνίες ή αν θέλετε, φυλετικά μη αμιγής. Μετά το ’80, λόγω της ραγδαίας μεταμόρφωσης του κοινωνικού ορίζοντα ο οποίος μοιραία αντανακλάται στις λογοτεχνικές εκφράσεις, ο εστιασμός των νεότερων πεζογράφων στον μικρόκοσμο της καθημερινής ζωής παρέκλινε και τώρα βλέπουμε πως υπάρχει στη λογοτεχνία μια ξεκάθαρη στροφή ή τάση εστιασμού στην έννοια της διαπολιτισμικότητας και της προώθησης της διαφορετικότητας κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη Ελλάδα αλλά και στη παγκόσμια λογοτεχνία.
Με αφορμή τη συνάντησή μας αυτή και τα όσα ειπώθηκαν, σας παραθέτω κάποιες από τις απόψεις μου.
Η ανάγκη διαλόγου, επικοινωνίας και γενικότερα ενός "ανοίγματος" προς ένα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά διαφορετικού "άλλου " από εμάς, παρότι υπήρξε πάντα θέμα μεγάλης σημασίας στην ανθρώπινη ιστορία, τα τελευταία χρόνια γίνεται παντού επιτακτική. Η μαζική μετανάστευση των πληθυσμών από τις λιγότερο προνομιούχες χώρες της Ασίας και της Αφρικής στις πιο προνομιακές της Ευρώπης, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής έχουν μετατρέψει τις περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδίως στις αστικές περιοχές, σε πολυπολιτισμικές, πολυθρησκευτικές και πολυφυλετικές κοινωνίες ή αν θέλετε, φυλετικά μη αμιγής. Μετά το ’80, λόγω της ραγδαίας μεταμόρφωσης του κοινωνικού ορίζοντα ο οποίος μοιραία αντανακλάται στις λογοτεχνικές εκφράσεις, ο εστιασμός των νεότερων πεζογράφων στον μικρόκοσμο της καθημερινής ζωής παρέκλινε και τώρα βλέπουμε πως υπάρχει στη λογοτεχνία μια ξεκάθαρη στροφή ή τάση εστιασμού στην έννοια της διαπολιτισμικότητας και της προώθησης της διαφορετικότητας κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη Ελλάδα αλλά και στη παγκόσμια λογοτεχνία.
