Στις 23 Φεβρουαρίου, στο πολύ φιλόξενο χωρο του Public, τρεις συγγραφείς:Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αμάντα Μιχαλοπούλου και Πέρσα Κουμούτση συναντήθηκαν με τον δημοσιογράφο Γιάννη Μπασκόζο, διευθυντή του λογοτεχνικού περιοδικού "Διαβάζω" για να μιλήσουν για το θέμα της "Διπλής Πολιτισμικής Ταυτότητας" στη λογοτεχνία.
Με αφορμή τη συνάντησή μας αυτή και τα όσα ειπώθηκαν, σας παραθέτω κάποιες από τις απόψεις μου.
Η ανάγκη διαλόγου, επικοινωνίας και γενικότερα ενός "ανοίγματος" προς ένα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά διαφορετικού "άλλου " από εμάς, παρότι υπήρξε πάντα θέμα μεγάλης σημασίας στην ανθρώπινη ιστορία, τα τελευταία χρόνια γίνεται παντού επιτακτική. Η μαζική μετανάστευση των πληθυσμών από τις λιγότερο προνομιούχες χώρες της Ασίας και της Αφρικής στις πιο προνομιακές της Ευρώπης, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής έχουν μετατρέψει τις περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδίως στις αστικές περιοχές, σε πολυπολιτισμικές, πολυθρησκευτικές και πολυφυλετικές κοινωνίες ή αν θέλετε, φυλετικά μη αμιγής. Μετά το ’80, λόγω της ραγδαίας μεταμόρφωσης του κοινωνικού ορίζοντα ο οποίος μοιραία αντανακλάται στις λογοτεχνικές εκφράσεις, ο εστιασμός των νεότερων πεζογράφων στον μικρόκοσμο της καθημερινής ζωής παρέκλινε και τώρα βλέπουμε πως υπάρχει στη λογοτεχνία μια ξεκάθαρη στροφή ή τάση εστιασμού στην έννοια της διαπολιτισμικότητας και της προώθησης της διαφορετικότητας κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη Ελλάδα αλλά και στη παγκόσμια λογοτεχνία.
Με αφορμή τη συνάντησή μας αυτή και τα όσα ειπώθηκαν, σας παραθέτω κάποιες από τις απόψεις μου.
Η ανάγκη διαλόγου, επικοινωνίας και γενικότερα ενός "ανοίγματος" προς ένα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά διαφορετικού "άλλου " από εμάς, παρότι υπήρξε πάντα θέμα μεγάλης σημασίας στην ανθρώπινη ιστορία, τα τελευταία χρόνια γίνεται παντού επιτακτική. Η μαζική μετανάστευση των πληθυσμών από τις λιγότερο προνομιούχες χώρες της Ασίας και της Αφρικής στις πιο προνομιακές της Ευρώπης, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής έχουν μετατρέψει τις περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδίως στις αστικές περιοχές, σε πολυπολιτισμικές, πολυθρησκευτικές και πολυφυλετικές κοινωνίες ή αν θέλετε, φυλετικά μη αμιγής. Μετά το ’80, λόγω της ραγδαίας μεταμόρφωσης του κοινωνικού ορίζοντα ο οποίος μοιραία αντανακλάται στις λογοτεχνικές εκφράσεις, ο εστιασμός των νεότερων πεζογράφων στον μικρόκοσμο της καθημερινής ζωής παρέκλινε και τώρα βλέπουμε πως υπάρχει στη λογοτεχνία μια ξεκάθαρη στροφή ή τάση εστιασμού στην έννοια της διαπολιτισμικότητας και της προώθησης της διαφορετικότητας κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη Ελλάδα αλλά και στη παγκόσμια λογοτεχνία.
4 σχόλια:
Γεια σου, καλή μου Πέρσα,
Καλό μήνα!
Στο κείμενό σου, θίγονται πάρα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα κι οι απόψεις, συνοψίζονται επιτυχώς, κατά την δική μου πάντα άποψη, στην τελευταία μεγάλη παράγραφο!
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν γενικά συμφωνούμε ότι ο κάθε ένας έχει την ιδιαιτερότητά του ενώ ταυτόχρονα είναι μερος του όλου...
Χαιρετισμούς από τον σύζυγο μου Δημήτρη,
Πάντα μ' επιτυχίες,
Υιώτα Στρατή
αστοριανή
ΝΥ
Υπέροχη, δυνατή και καίρια η τοποθέτησή σου πάνω σ΄αυτό το ζήτημα, που το ζούμε όλοι κάπως.
Πάντως, θα προσφέρω σ΄αυτή την εμπειρία τη δική μου άποψη, πως ο συγγραφέας κουβαλάει την πολιτισμική του γλώσσα στον τόπο της αποδημίας του όσο κι αν επηρεάζεται απο την πειρρέουσα ατμόσφαιρα.
Μιλώ συνχα για σενα εδώ στον τόπο μου. Σε λίγο θα είμαι στην πατρίδα
Φιλί
Χαρά μου που μπόρεσα να βρίσκομαι εκείνο το βράδυ στο «Public» και να απολαύσω το πολύ ενδιαφέρον αυτό θέμα της «Διπλής πολιτιστικής ταυτότητας και λογοτεχνίας» που αναπτύξατε, με σένα και την κ. Μιχαλοπούλου να αντιπροσωπεύετε επάξια την ουσία του θέματος. Ιδίως εσύ που γεννήθηκες και μεγάλωσες σε μια ξένη χώρα και τώρα εδώ στην πατρίδα, με το διπλό «διαβατήριο της γλώσσας» συνεχίζεις να αναφέρεσαι με ό,τι άφησες εκεί κι ό,τι συνάντησες εδώ.
Πολύ μικρός, αν και ζεστός ο χώρος, για ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Ιουστίνη, Υιώτα, Δημήτρη και Στράτο σας ευχαριστώ από καρδιάς για τα καλά σας λόγια. Είναι αλήθεια πως όλοι εμείς που διαθέτουμε "διπλή πολιτισμική ταυτότητα" και έχουμε βιώσει τις ίδιες πάνω κάτω εμπειρίες
κατανοούμε καλύτερα τα προβλήματα των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται μακριά από τον τόπο τους. Τους συμπονούμε και συμπάσχουμε μαζί τους.
Και πράγματι Ιουστίνη, συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες, πως δηλαδή ο συγγραφέας κουβαλάει την πολιτισμική του γλώσσα στον τόπο της αποδημίας του. τη κουβαλάει μαζί του παντού όπου κι αν βρίσκεται. Σε πεθύμησα, όταν έλθεις να τα πούμε και με το Ελενάκι.
σας φιλώ γλυκά
και να περνάτε καλά!
Δημοσίευση σχολίου