"Δακρυγόνα" του Αλέξη Σταμάτη

Δεν είμαι κριτικός και πολύ περισσότερο κριτικός θεάτρου, αλλά μια έντονη παρόρμηση με έσπρωξε να γράψω αυτά τα λίγα για το θεατρικό έργο «Δακρυγόνα» του Αλέξη Σταμάτη, που ομολογώ πως με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. (Εκ των υστέρων έμαθα πως ήταν η πρώτη του προσπάθεια και αυτό με εντυπωσίασε ακόμα πιο πολύ).

Από την πρώτη στιγμή που το έργο άρχισε να εκτυλίσσεται επί σκηνής, κατάλαβα πως εδώ πρόκειται για κάτι νέο, ενδιαφέρον και διαφορετικό που δε θα μου προκαλέσει πλήξη. Πολύ σύντομα, ωστόσο, διαπίστωσα πως το έργο του είχε ήδη αρχίσει να ξεπερνά τις προσδοκίες μου, ώσπου τις υπερέβη εντελώς.

Έμεινα εντυπωσιασμένη κυρίως από το λόγο του: γρήγορος, καθαρός, δυνατός, ενώ απουσίαζαν παντελώς τα στερεότυπα. Σύντομες ατάκες που διαδέχονταν η μια τη άλλη σαν μια αλληλουχία μουσικών φράσεων καλογραμμένης μουσικής σύνθεσης. Ούτε στιγμή δε σε αφήνει να απουσιάσεις ή να αφαιρεθείς. Κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σου ως την τελευταία κραυγή που αφήνει η ηθοποιός στη καταληκτική σκηνή του έργου. Έργο πολυεπίπεδο, στοχαστικό με χαρακτήρες σύνθετους, πολύπλευρους, παρότι αντιπροσωπευτικούς του καιρού τους. Ο Σταμάτης ξέρει να αφουγκράζεται την εποχή μας, να τη σκιαγραφεί και να εμβαθύνει στην ανθρώπινη ψυχή, κρατώντας αποστάσεις. Με αμεροληψία και χωρίς τη παραμικρή διάθεση συνετισμού, διδαχής ή συμμόρφωσης, εκθέτει τα σύγχρονα προβλήματα παρασύροντας τον θεατή στο μύθο του, που όμως είναι τόσο αληθινός όσο και η ζωή. Μέσα από το προσωπικό παραμύθι δυο ανθρώπων αφήνει να ξεδιπλωθεί μια ολόκληρη εποχή, με τα προβλήματα που τη συνοδεύουν, τους προβληματισμούς δυο γενεών, εκείνη των νέων και την ‘ανάνηψή’ τους από την πολιτική, κοινωνική και οικογενειακή αυταπάτη, αλλά και εκείνη των γεροντότερων που την προκαλούν (αυταπάτη) χωρίς οι ίδιοι να το συνειδητοποιήσουν. Έτσι από το προσωπικό μύθο περνά στο κοινωνικό, φυσικά, χωρίς επιτήδευση ή υπερβολή. Ο Αλέξης δεν φλυαρεί, μόνο ξεσκεπάζει και έπειτα αφήνει το θεατή να αξιολογήσει και να αναλογιστεί τις αλήθειες. Το έργο του είναι έργο αποκάλυψης, διερεύνησης της ανθρώπινης ψυχής, ένα ξεγύμνωμα που όμως συνοδεύεται με απόλυτο σεβασμό, κατανόηση και συμπάθεια, χωρίς καμία απολύτως κριτική διάθεση. Μπράβο στον Αλέξη. Νομίζω πως λείπουν θεατρικοί συγγραφείς σαν τον Α. Σταμάτη από το σύγχρονο θεατρικό προσκήνιο και εγώ προσωπικά επικροτώ με θέρμη αυτή την προσπάθεια και του εύχομαι από καρδιάς να συνεχίσει.

Τέλος, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ και να συγχαρώ επίσης τους δυο εξαίρετους ηθοποιούς που ενσάρκωσαν συγκλονιστικά τους ρόλους: την κα Δανάη Παπουτσή και τον Νίκο Αρβανίτη και βέβαια, last but not least τον σκηνοθέτη Άρη Τρουπάκη, που πήρε στα χέρια του ένα ειλικρινές έργο και όχι μόνο το δικαίωσε, αλλά μαζί με τους δυο ηθοποιούς κατάφερε να το απογειώσει. Η θεατρική παράσταση "Δακρυγόνα" παίζεται αυτό το χειμώνα στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!
Στις φωτό πάνω και κάτω σκηνές από την παράσταση με την Δανάη Παπουτσή και τον Νίκο Αρβανίτη και στη μεσαία ο συγγραφέας.