"Τ' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης", της Ελένης Λόππα

Το βιβλίο της Λένας "Τ' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης"",το γνώρισα, πριν ακόμα το διαβάσω, πριν ακόμα το γράψει η ίδια ή τουλάχιστον πριν ολοκληρώσει τη γραφή του. Διέκρινα ψήγματά του μέσα στα μηνύματα που ανταλλάξαμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν τη γνωρίσω προσωπικά. Και ήταν μηνύματα που ξεχείλιζαν ευαισθησία, πάθος, ειλικρίνεια, μια βαθιά εσωτερικότητα, και ένα σπάνιο ποιητικό λυρισμό. Ήξερα λοιπόν εκ προιμίου για την ποιότητα της γραφής της. Έπειτα, όταν μου έστειλε το χειρόγραφο της διαπίστωσα πως η διαίσθηση μου δεν με είχε προδώσει, τελικά, και όχι μόνο αυτό, αλλά δικαίωσε την επιμονή και τις παροτρύνσεις μου να γράψει..

Γλώσσα ποιητική, καλοδουλεμένη, αισθαντική αποδίδει πιστά, όχι μόνο τον εξωτερικό αλλά και τον εσωτερικό κόσμο της πρωταγωνιστικής μορφής του βιβλίου με τις συναισθηματικές ανυψώσεις και τις καταβυθίσεις της ηρωίδας, με την οποία πιστεύω πως πολλοί θα ταυτιστούν. Γιατί, παρότι τα αυτοβιογραφικά στοιχεία κυριαρχούν, υπάρχει μια πανανθρώπινη διάσταση στο βιβλίο, θα έλεγα μάλιστα πως το μυθιστόρημα της Λένας είναι ένα σπουδαίο ψυχογράφημα της γυναικείας υπόστασης, της γυναίκας που αγαπά με πάθος, που δίνεται με όλο της το είναι, προσφέροντας άνευ όρων τον εαυτό της στους ανθρώπους που αγαπά. Η ηρωίδα, η Φαίδρα, είναι η γυναίκα που ονειρεύεται και ελπίζει σε μια αυθεντική, ουσιαστική ζωή, που αγωνίζεται και τελικά κερδίζει την ζωή, παρά τις αντιξοότητες και τις τραγικές συγκυρίες που συναντά στο διάβα του βίου της. Είναι η γυναίκα που κρατά το παρελθόν, αλλά και τον έρωτα ως ισόβια ανάμνηση, μυστικό φυλαχτό να της δίνει τη δύναμη, για να αρθεί πάνω από την πεζή και συχνά ανέλπιδη πραγματικότητα, να αφήσει πίσω της ότι την πόνεσε για να κάνει μια καινούρια αρχή. Η περιπλάνηση της στους σκοτεινούς δαιδάλους της μνήμης, του μακρινού παρότι τόσο ζωντανού ακόμα παρελθόντος, δεν είναι παρά η περιπλάνηση της κάθε γυναίκας, του κάθε ανθρώπου στο παρελθόν του, στο χθες που τον καθόρισε, που τον πόνεσε με μάτια ορθάνοιχτα, ελπίζοντας στην κάθαρση, στην αυτογνωσία ακόμα και στην επίτευξη της ευτυχίας. Θα έλεγα λοιπόν ότι το βιβλίο της Λένας, εκτός από τις γλωσσικές αρετές του, είναι και ένας ύμνος στη ζωή, στη δύναμη της θέλησης, στον έρωτα και στη θυσία, αλλά και ένας ύμνος στην ελπίδα.«Η Αγάπη πάντα ελπίζει», λέει η ίδια στο τέλος του βιβλίου αφήνοντας τους αναγνώστες της με μια γλυκόπικρη γεύση αλλά και μια συγκρατημένη αισιοδοξία.Αλλά πόσο δίκιο έχει. Ανάμεσα στα ευδιάκριτα προτερήματα του βιβλίου δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στα ποιητικά του μέρη, γιατί αυτά με γοήτευσαν και με άγγιξαν ιδιαίτερα. Ποιητικά μέρη του κειμένου, που μερικές φορές διαπλέκονται αριστοτεχνικά με ποιήματα γνωστών μας ποιητών- άλλωστε τα μότο είναι κατεξοχήν σεφερικά- και μέσα από το πρίσμα της δικής της γραφής- αποκτούν μια νέα διάσταση, τόσο ενδιαφέρουσα που, πιστέψετε με, πολύ συχνά ακόμα και τώρα ανατρέχω σε αυτά για να απολαύσω τον απόηχό και τη αίσθηση τους μέσα από τη ματιά της συγγραφέως. Αλλά, πέρα από τις αισθητικές του αρετές του, το βιβλίο διαθέτει συγκροτημένη δομή, άρτια πλοκή και πρωτότυπη αφηγηματική τεχνική, αφού περνά με ευκολία από τη δευτεροπρόσωπη στην τριτοπρόσωπη αφήγηση, καταλήγοντας στην τεχνική των μηνυμάτων που μας επιτρέπουν να γνωρίσουμε καλύτερα την ηρωίδα και τους χαρακτήρες που την πλαισιώνουν στην προγενέστερη αλλά και μεταγενέστερη ζωή της, είτε αυτά είναι πρωταγωνιστικά πρόσωπα, είτε έπαιξαν ένα μικρότερο ή σημαντικότερο ρόλο σε αυτήν.