"Έλυτρα και λύτρα" της Ελένης Μωυσιάδου- Δοξαστάκη

Το ποιητικό έργο της Ελένης Μωυσιάδου-Δοξασάκη είναι ένα έργο πρωτότυπο, πολυπρισματικό και λυρικό που κινείται δυναμικά, με απόλυτη σταθερότητα και εκλεπτυσμένη γλωσσική χάρη ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, ανάμεσα στο παρόν, και στην αρχαιοελληνική ή ακόμα και την πιο πρόσφατη παράδοση μας και στη σύγχρονη πραγματικότητα που όμως αναδύεται μέσα από τους στίχους της με ιδιαίτερη καλαισθησία, επιτυγχάνοντας μια τέλεια ισορροπία που συγκινεί τον αποδέκτη της. Η ματιά της είναι άλλοτε, αυστηρή, άλλοτε νοσταλγική, κι άλλοτε συναισθηματικά αποστασιοποιημένη, σαν η δημιουργός να επιθυμεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις απέναντι στα θέματα που πραγματεύεται.

Οι στίχοι διαθέτουν τη μελωδία, το λυρισμό του παρελθόντος, αλλά την ίδια στιγμή ξεχειλίζουν από το ρεαλισμό, την αμεσότητα, την αιχμηρότητα του σήμερα με αποτέλεσμα να απεικονίζει με την πένα της δυο αντίθετους και μακρινούς κόσμους συγκερασμένους σε ένα, σαν μια αναπόσπαστη και αδιαχώριστη οντότητα. δύσκολα θα ξεχώριζε κανείς το παλιό στοιχείο από το νέο στα ποιήματα της, αφού συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία.

Κυρίαρχος και απανταχού παρόν, ο Χρόνος ακόμα κι όταν η ποιήτρια δεν αναφέρεται άμεσα σε αυτόν ενώ η αέναη ρευστότητα του υπονοείται αδιαλείπτως, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση...

Ακίνητος ο χρόνος
Γελάει με όποιον τον μετράει
Κι άπιαστο φίδι ξεγλιστράει
Από της γνώσεως το κέντρο

...πρωταγωνιστεί και συνυπάρχει αρμονικά μαζί με εικόνες, χρώματα και μυρωδιές ακόμα και αντικείμενα μιας περασμένης εποχής, που όμως, η ξεθυμασμένη παλαιότητα τους δεν έχει καταφέρει να τα ξεθωριάσει στη συλλογική μας μνήμη και στο συνειδητό μας, καθώς όλα ξεπροβάλλουν 'νωπά' και αναγεννημένα μέσα από τους στίχους της, παραπέμποντας στην θυμοσοφική ποίηση μιας πρότερης εποχής.

Κιτρίνισε το λινό σεντόνι της γιαγιάς
ένας λεκές διπλώνει νωπή σκουριά πυρρόξανθη
σαν μήνη από γύρη

Ποιήματα της Ελένης Μωυσιάδου- Δοξαστάκη έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ανθολογίες και στο διαδίκτυο.